Waarom rijden mensen door na het veroorzaken van een (ernstig) ongeluk? Is dit een asociale reactie waarbij men probeert weg te komen zonder de gevolgen onder ogen te zien? Er kan meer spelen. Mensen kunnen in paniek raken en daardoor dingen doen die zij later betreuren. Het is dan een impulsreactie, die min of meer voortkomt uit onze drang om te overleven. Het lichaam raakt in een staat van stress en daarop volgt ‘vluchtgedrag’.  In het Duits heet het doorrijden na een ongeval ook ‘Unfallflucht.’ Dat pleit iemand die zich er schuldig aan maakt echter beslist niet vrij. Zelfs als er sprake is van ‘blinde paniek,’ komt later het moment van bezinning en wat doe je dan? Iemand kan zich alsnog aangeven (sociaal wenselijk gedrag) of denken ‘ik had het niet moeten doen, maar nu ik daar weg ben, kom ik er misschien wel mee weg, ’ (sociaal gezien zeer onwenselijk, maar vanuit individueel perspectief wellicht aantrekkelijk).

Goed onderzoek naar de psychologie van ‘doorrijden na een ongeval’ is er niet voor zover wij weten. Er is wel iets bekend. Zo tonen de statistieken bijvoorbeeld aan dat doorrijden na een ongeval vaker voor komt bij 50-plussers. Terwijl van deze groep verwacht mag worden dat zij veel rijervaring en een redelijk ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Ook is bekend dat mensen die veroordeeld zijn voor doorrijden na een ongeval in de jaren daarna meer zware overtredingen begaan dan gemiddeld.

Ik besprak bovenstaande in het tv-programma  Editie NL, RTL 4.